miss-avaria

pamiętasz jeszcze, czego tak się boisz?

drogi mój,

a zatem przyszła do mnie raz jeszcze ta potrzeba pisania natłok myśli słów wyrazów zdań z których tworzą się obrazy powracają wspomnienia plącze się jak ta sieć pająka jak moje kłębuszki wstążek na które chciałam naniziać nasze serca a splątały się tak że już nie rozplącze(sz) jak nasze niespokojne dłonie
i choć ośrodki pamięci znajdują się w opuszkach moich palców są jeszcze słowa które nie chcą przez nie przejść którym nie mogę na to pozwolić
zrozumiałam też ostatecznie że choć pamięci nie obowiązuje wzajemność nadaje ona jednak znaczenie tęsknocie. zrozumiałam ile ta tęsknota ma w sobie sensu i znaczeń. nie umiem już zupełnie czytać tych snów ulic czy planów miast i żyć. nie umiem zaglądać i nie czuć się obco nie być intruzem który dotyka Twoje życie zostawiając odciski palców nanocząsteczki skóry zapach.

....

jest tak niesamowicie cicho to przywołuje jakieś wspomnienie i kolejną myśl której nie dokończę za późno już na kończenie myśli nieważnych poplątanych to wszystko się znów zapętla a chciałam tylko żebyś wiedział. że nie chcę tu być że tu umieram. dobijam do granicy niczego kiedy tak rozpaczliwie drżą mi dłonie. kogo próbujesz oszukać nie potrafiłaś dokończyć tych słów kilka nocy temu i nie zrobisz tego dzisiaj. nie potrafisz zamykać za sobą Twoje odchodzenie ma w sobie coś z bliskości tej najczulszej. miałam mówić do Ciebie Drogi mój a mówię do siebie widać tak już będzie przecież nie potrafię mówić o sobie nie wspominając o Tobie widać te wszystkie słowa które kieruje do Ciebie są tylko monologiem tej małej dziewczynki co roztrzaskuje się o te ulice te budynki te ramiona te słowa. coraz trudniej przychodzi mi wiara.
a może chodzi o tę przestrzeń może na jednej przestrzeni należałoby skupić Nas te moje książki najważniejsze szarego kota o smutnych oczach papierosy tłuczone szkło wyrwane kartki skrzypiące drzwi miodowe światło i to pół świata które do Nas nie należy a ponoć jest Nasze. chodzę i rozglądam się i błądzę na tych chodnikach a zwłaszcza w słowach czuję to gdzieś pod skórą w tych martwych fragmentach dłoni. 

uciekam w spacje (bez)myślniki obce sny

do zobaczenia na-tych-miast,
k.

drogi mój,

czekam na Ciebie tam, gdzie zaczyna się sen.

k.

zapomniałam, że jestem innym człowiekiem